ز آهم مجویید تأثیر را

پر از بال عنقاست این تیر را

مصوربه هرجاکشد نقش من

ز تمثال رنگی ست تصویر را

درین دشت و در، دم صیاد نیست

رمیدن گرفته ست نخجیر را

بنای نفس بر هوا بسته اند

زتسکین گلی نیست تعمیر را

گهی دیر تازیم وگه کعبه جو

جنونهاست مجبور تقدیر را

به خواب عدم هستیی دیده ایم

ز هذیان مده رنج ، تعبیر را

گرفتار وهم است آزادی ات

صدا می کشد بار زنجیر را

به وهم اینقدر چند خوابیدنت

برآر از بغل پای در قیر را

زروی ترش عرض پیری مبر

تبه می کند سرکه ین شیر را

خم قامتت این صلا می زند

که بر طاق نه ذوق شبگیر را

به هرجا مخاطب ادا فهم نیست

برین ساز بشکن بم وزیر را

به تهدید ازین همدمان امن خواه

تسلسل وبال است تقریر را

اگر مرجع زندگی خاک نیست

کلک زن خناق گلوگیر را

زمین تا فلک نغمهٔ بیدل ست

خمیدن کجا می برد پیر را